اثر دستورالعمل های کانون توجه بیرونی و درونی در افراد مستقل/وابسته به زمینه در اجرا، یادداری و انتقال پرتاب دارت

هدف تحقیق حاضر بررسی اثر دستورالعمل های کانون توجه بیرونی و درونی در افراد با سبک های شناختی مستقل از زمینه و وابسته به زمینه بر اجرا، یادداری و انتقال پرتاب دارت بود. در این راستا آزمون گروهی تصاویر پنهان شده در بین 112 دانشجوی دختر سالم راست دست دانشگاه ارومیه در دامنه سنی 26-24 سال که تجربه ای در مهارت پرتاب دارت نداشتند، توزیع شد. براساس نمرات بدست آمده از آزمون، 48 نفر به صورت تصادفی در 4 گروه 12 نفری مستقل از زمینه با دستورالعمل کانون توجه درونی، وابسته به زمینه با دستورالعمل کانون توجه درونی، مستقل از زمینه با دستورالعمل کانون توجه بیرونی و وابسته به زمینه با دستورالعمل کانون توجه بیرونی، قرار گرفتند. شرکت کنندگان تکلیف پرتاب دارت را به مدت سه جلسه و هر جلسه پنج دسته کوشش 6 تایی، با دستورالعمل کانون توجهی مربوط به گروه خود تمرین کردند. . بلافاصله پس از مرحله اکتساب همانند پیش آزمون (یک دسته کوشش 10 تایی)، پس آزمون اجرا شد و سپس با فاصله 48 ساعت بی تمرینی و بدون ارائه هرگونه دستورالعملی آزمون یادداری و انتقال انجام شد. آزمون انتقال شامل یک دسته کوشش ده تایی در شرایط مشابه پیش آزمون، به این صورت که نیم متر به فاصله استاندارد دیوار تا محل ایستادن آزمودنی اضافه شد. نتایج آزمون فرضیه های پژوهش با استفاده از آنووای دوطرفه، نشان داد که اثرهای اصلی و همچنین اثرهای اصلی ساده در پس-آزمون معنادار نبود (05/0 p>). مقایسه میانگین های آزمون یادداری گروه ها با استفاده از آنووای دوطرفه تفاوت معناداری را نشان داد (05/0 p<) برای بررسی اثرات اصلی ساده از آزمون تی مستقل با تصحیح بونفرونی استفاده شد. نتایج اختلاف معنی داری را بین دو گروه مستقل/وابسته به زمینه با دستورالعمل های کانون توجه درونی همچنین اختلاف معنی داری در دو گروه وابسته به زمینه که با دستورالعمل های متفاوت کانون توجه درونی و بیرونی آموزش دیده بودند، نشان داد (012/0p<). نتیجه کلی این پژوهش را می توان به صورت زیر بیان کرد که کانون توجه بیرونی مزیتی برای یادگیرندگان وابسته به زمینه و کانون توجه درونی مزیتی برای یادگیرندگان مستقل از زمینه محسوب می شود.